Blog – Ongeloof

11 November 2021

Ik zit in de auto en rijd van een kraambezoek terug naar de praktijk. Ik begeleidde vannacht een prachtige bevalling, bezocht gezinnen met hun kersverse baby’s en deed wat telefonische consulten. Een van die gesprekken was met een cliënte die besloot haar zwangerschap te beëindigen en daarvoor een abortus provocatus onderging. Ik ben trots op mijn vak en op het land waar in ik dat mag uitoefenen. 

Als vroedvrouw sta ik dicht bij het begin van het leven. En als vroedvrouw sta ik naast de vrouw. Voor de ondersteuning die ik deze vrouw bood, door naar haar te luisteren en haar te begeleiden bij het maken van een besluit, voor het wijzen op de kliniek waar zij op een veilige manier een zwangerschapsafbreking kon ondergaan, zou ik in Texas op dit moment strafrechtelijk vervolgd kunnen worden. 

In Polen waren er dit weekend waken en protesten, omdat een jonge vrouw overleed aan een infectie doordat zij geen toegang had tot een veilige abortus. Ik ben trots op Nederland, dat wij al bijna 40 jaar het recht op een veilige abortus in de wet hebben verankerd. 

Zo mijmer ik, tot er een reclamespotje voorbijkomt.

“…het gaat altijd over een veilige abortus voor de vrouw, maar voor de ongeboren baby is een abortus nooit veilig, wordt het geen tijd om het daar eens over te hebben?”

Ik luister naar NPO Radio 2, de Publieke Omroep; door de overheid gesubsidieerde radio en via dat medium komt de schijnheiligheid van de anti-abortuslobby mijn auto binnen. Even denk ik dat het omgekeerde psychologie is, een manier om mensen aan het denken te zetten over de risico’s van een zelf uitgevoerde abortus, zo eentje die voor de jaren 80 zo’n 25.000 keer per jaar in Nederland werd uitgevoerd. Waar regelmatig vrouwen aan stierven, onvruchtbaar door werden of in een rolstoel belandden doordat door de heftige ontstekingen hun bekken beschadigd raakten. Dit waren niet alleen jonge vrouwen, maar ook oudere vrouwen, soms met een groot gezin, die zich genoodzaakt voelden dit risico te nemen en door middel van kwakzalverij en onkunde hun zwangerschap af te breken. Puur en alleen omdat zij besloten dat zij dit kind, deze ongeboren vrucht niet wilden en niet konden dragen en baren.  

De vrouw, de zwangere, degene die haar lijf ter beschikking stelt om een klompje cellen naar een baby te laten uitgroeien, zij en alleen zij is de stem van het ongeboren kind. Zij beslist of ze dit aan wil gaan en niemand anders. Er is geen enkele noodzaak om het over de veiligheid van de geaborteerde baby te hebben. In de medische wetenschap en de medische praktijk geldt immers het principe dat het leven van de moeder boven het leven van het ongeboren kind gaat; het kind is een onderdeel van de moeder tot het kind geboren is. En dat is een groot goed. 

Het bieden van ondersteuning bij een onbedoelde of ongewenste zwangerschap is van groot belang, en abortus is lang niet altijd de enige uitweg, maar als de informatie over de alternatieven gesubsidieerd wordt door ‘pro-life’ bewegingen, die liever vrouwen laten sterven dan zich bezighouden met werkelijke pro-life activiteiten zoals je inzetten voor goede toegankelijke basiszorg voor iedereen, dan kan je er vanuit gaan dat je eenzijdige, ondermijnende en regelrechte onwaarheden te horen krijgt. 

Ik schaam me voor mijn land, dat van belastinggeld subsidies verstrekt aan organisaties die de toegang tot een veilige abortus bemoeilijken en willen stoppen, die strooien met stigma’s over vrouwen die deze vaak moeilijke keuze hebben gemaakt op een bepaald punt in hun leven. Ik schaam me voor mijn land waar deze organisaties ‘voorlichting’ op middelbare scholen mogen geven en nu zelfs zendtijd krijgen bij de reclameblokken van de Publieke Omroep. Is het leven van een vrouw dan zo weinig waard? 

Froukje Jorissen

Leave a Reply to Els stapel Cancel Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

One comment on “Blog – Ongeloof

  1. Els stapel Nov 13, 2021

    Goed verhaal. Een afweging maken op zo n cruciaal moment lijkt me moeilijk genoeg.